اصل يكصد و پنجاهم

شيعه اماميّه، اختلاف در فروع را مانع از اخوّت اسلامى و وحدت صفوف مسلمين در برابر استعمار نمى داند و همچنين معتقد است كه با برگزارى مناظرات و مذاكرات علمى در محيط آرام، مى توان به بسيارى از مشكلات و اختلافات فكرى و فقهى (كه احياناً مانع اتحاد و همبستگى سياسى مسلمين جلوه مى كند) خاتمه بخشيد. اصولاً اختلاف در سلايق و افكار، غريزىِ بشر بوده و بستن باب نِقاش و مذاكره علمى بر روى انديشمندان، مايه مرگ علم و دانش، و ميرايىِ تفكر و انديشه است. ازينروى بزرگان ما در تمام اعصار كوشيده اند كه با طرح مباحث علمى و عقيدتى به روشن ساختن حقايق بپردازند و عملاً نيز از هرنوع اتحاد و همدلى مسلمين بر ضدّ دشمنان قسم خورده اسلام همواره استقبال كرده اند.

و شعار همه متفكران ومصلحان شيعه اين است كه:

«بُني الإسلامُ على دعامتين:

كلمةُ التوحيد، وتوحيدُ الكلمة».

اسلام بر دو پايه استوار گرديده است:

1. يكتاگرايى و يكتاپرستى

2. اتحاد و همبستگى.

***

پروردگارا، پرچم اسلام را در سرتاسر جهان به اهتزاز در آور! تفرقه افكنان را كه به سود استعمارگران عمل مى كنند نابود فرما! وبر توانايى و قدرتمندى مسلمانان در برابر مشركان و منافقان و خودباختگان بيفزا، و ما را به راه راست هدايت فرما!