اصل يكصد وچهل و ششم

نماز گزاردن به صورت دست بسته(قبض يا تكفير)، در فقه اماميه بدعت وحرام است. امير مؤمنان مى فرمايد:«لا يَجْمَعُ المسلمُ يَدَيْهِ في صَلاتِهِ وهو قائمٌ بينَ يَدَيِ اللّه يُشَبَّه بأهلِ الكُفرِ من المجوس»[1]: نمازگزار دستهاى خود را در حاليكه در برابر خدا ايستاده است روى هم قرار ندهد كه با اين عمل، شيوه مجوسيان كافر را حكايت مى كند.

ابوحميد ساعدى، صحابى بزرگ، براى گروهى از صحابه كه در ميان آنان ابو هريره دوسى، سهل ساعدى، ابو اسيد ساعدى، ابو قتاده، حارث بن ربعى و محمد بن مسلمه نيز حضور داشتند، كيفيت انجام نماز را از رسول خدا حكايت كرد و نيز از مستحبات ريز و درشت آن نام برد، ولى از چنين عملى (دست روى دست نهادن در نماز) سخن به ميان نياورد.[2] بديهى است اگر شيوه پيامبر ولو احياناً چنين بود، او يادآور مى شد، ويا حاضران تذكر مى دادند.مشابه حديث ساعدى، از زبان امام صادق(عليه السلام)به وسيله حماد بن عيسى نيز در كتابهاى حديثى ما نقل شده است.[3]

از حديث سهل بن سعد استفاده مى شود كه دست بسته نماز خواندن، بعد از پيامبر به وجود آمده است، زيرا مى گويد: «كانَ النّاسُ يُؤمرون»: به مردم دستور مى دادند. چه، اگر اين كار دستور پيامبر بود، آن را به پيامبر نسبت مى داد.[4]

[1] . وسائل الشيعة، ج4، باب 15 از ابواب قواطع نماز، حديث 7.

[2] . بيهقى، سنن:2/72، 73، 101، 102؛ ابو داود سنن:1/194، باب افتتاح الصلاة، حديث 730، 736؛ ترمذى، سنن:2/98، باب صفة الصلاة.

[3] . وسائل الشيعة:4، باب 1 از ابواب افعال الصلاة، حديث 81

[4] . فتح البارى:2/224 و سنن بيهقى:2/28.