اصل سيزدهم

انسان موجودى است مركب از جسم و روح، كه پس از مرگ، جسم او متلاشى مى شود ولى روح او به حيات خود ادامه مى دهد، و مرگ انسان به معناى فناى او نيست. از اين جهت تا برپايى قيامت، در عالم برزخ زندگى خواهد داشت. قرآن در بيان مراتب آفرينش انسان، آخرين مرحله آن را كه با نفخه روح در كالبد وى صورت مى پذيرد،با اين جمله ياد مى كند:(ثُمَّ أَنْشَأْناهُ خَلْقاً آخَرَ) (مؤمنون/14): آنگاه او را موجودى ديگر قرار داديم.

نيز در آيات متعدد به حيات برزخى انسان اشاره مى كند و از آن جمله مى فرمايد: (وَ مِنْ وَرائِهِمْ بَرْزَخٌ إِلى يَوم يُبْعَثُون) (مؤمنون/100): و پيش روى (و يا پشت آنان) برزخ [1] است تا روزى كه برانگيخته مى شوند. آياتى كه بر حيات برزخى گواهى مى دهند بيش از آنند كه در اينجا نقل گردند

[1]   ] . جهان برزخ به نوعى پيش رو و به نوع ديگر پشت سر قرار دارد، از اين جهت هر دو لفظ را به كار گرفتيم.